Volgende fase

Vijf februari 2008. Gisteren 53 jaar geleden werd ik om 17.10 uur thuis geboren. Mijn broer en zussen verbleven een paar uren bij de buren. Toen ze thuis kwamen hadden ze er een broertje bij. Moeder moest nog wat in bed blijven want de ooivaar had in haar been geprikt. In mijn herinnering leeft het verhaal dat mijn moeder een dag voor de bevalling nog aan het dansen was geweest. Net als dit jaar viel carnaval in 1955 dus ook vroeg: begin februari. Misschien vandaar mijn voorkeur voor feestmuziek? Ik herinner me goed dat bevriendde stellen zich met carnaval in huize Ham verzamelden om vandaar uit samen met mijn ouders naar het carnaval in Tivoli te gaan. Later bracht ze me ook liefde voor klassieke en religieuze muziek bij. Tijdens haar huishoudelijke werkzaamheden liep ze heel vaak oud-Nederlandse liedjes te zingen of te neuriën. Toen ik nog heel klein was zette zij me al vaak op haar voeten en met mijn handjes in de hare zwierde ze rond en bracht ze me gevoel voor ritme en dans bij. Vele jaren later stapte ik mis tijdens een wals op een bruiloft met het gevolg dat zij een gebroken middenvoetbeentje had. Vader’s voorkeur lag bij de lichte klassieke en religieuze muziek. Geregeld komt in me op dat hij gek was op “Land of hope and glory” van Very Lynn. Hij was trots op zijn zoon die solo zong in het kerkkoor. Vanuit de bank die gereserveerd was voor de “HH Collectanten” (heilige heren dacht ik toen) luisterde hij iedere zondag tenminste één keer naar het koor. De pentekening van het interieur van de neogotische kerk aan de Biltstraat dat hij kreeg toen hij 25 jaar collectant was is nog steeds in mijn bezit. Terwijl de meeste kinderen in de linkse rij kerkbanken bij hun moeders moesten zitten mocht ik, als we niet hoefden te zingen, in die mysterieuze HH Collectantenbank naast mijn vader zitten. Nou dat was nog eens wat! Al die mannen in zwart streepjespak en witte handschoenen, en de collectezak aan het einde van een voor mij toen enorm lange stok waarmee die HH Collectanten behendig nét over de hoedjes van de vrouweljke kerkgangers zwierden, de stok vervolgens van voor naar achter en terug door hun handen lieten glijden als een biljardkeu, en dat zonder de gelovigen achter zich voor het hoofd te stoten. Dat was allemaal behoorlijk indrukwekkend. En ik mocht in hún speciale bank zitten. Later hoor je dan de verhalen dat die collectezak ook wel eens op de schoot van iemand werd neergelegd als die iemand weer eens, en altijd alleen tijdens de collecte, in diepe meditatie verzonken was. Eén keer per jaar collecteerde het jongenskoor voor hun weekje “koorvakantie”. Al snel leerde ik dat je met de collectebus aan de “mannenkant” van de kerk moest staan. Zo vader zo zoon? Niet zelden behoorde de opbrengst van mijn bus tot de hoogste. Maar goed, dit alles naar aanleiding van carnaval en mijn geboorte tijdens die feestdagen.

In de strandplaats Bombas begon men afgelopen vrijdagavond warm te lopen voor het carnaval. De laatste twee dagen had het geregend zoals het, volgens de lokale bevolking, de laatste 9 jaren niet meer had geregend. De verwachting was dan ook dat er dit jaat weinig feestbeesten naar het strand zouden komen (met als gevolg dat de inkomsten laag zouden zijn). Zaterdag en zondag was het weer het mooiste weer van de wereld. Gelukkig maar want zaterdag, 2 februari, vond ook de processie van O.L.Vrouw van de Schippers plaats. Met het mariabeeld op de schouders van enkele mannen, de priester (lees: ondergetekende) daarachter, gevolgd door een bescheiden menigte gelovigen, verlieten we zingend en biddend de kerk. Bij de steiger aangekomen werden de mensen over de klaarliggende versierde visboten verdeeld. Het mariabeeld kreeg een prominente plaats in het eerste schip dat voorop ging. De schipper had er al jaren naar uitgezien dat hij een keer aan de beurt zou zijn om deze genade te ontvangen. Gevolgd door de andere boten voeren we een half uur langs de kust en toen weer terug. Op verschillende plaatsen waar de boten langskwamen werd vuurwerk afgestoken als teken van respect. Toeristen bleven tijdens hun strandwandeling staan, namen foto’s, maakten een kruisteken of draaien hun hoofd juist de andere kant op. Omdat de Eucharistieviering die ochtend al had plaatsgevonden was er weinig meer te doen na de processie. Van de gelegenheid werd echter gebruik gemaakt om de Blaasjeszegen te geven aan degenen die dat wensten. En velen, velen wenste dat. Met zijn tweeën hielden we honderden keren de kaarsen tegen de hals van degenen die naar voren kwamen en spraken we de zegen tegen keelziekten (en andere) uit. Dat herhaalde zich nog eens na de Eucharistieviering waar ik een uur later in voorging, in een andere geloofsgemeenschap. Maar toen was ik alleen, en de gelovigen in een groter aantal. Gekscherend vroeg ik daarna aan wat vrienden of ze geen pastilhes tegen een schorre keel hadden.

Zondagochtend was gereserveerd om een tochtje in een speedboot te maken. Iemand kwam dat een week geleden zomaar aanbieden na de Mis. Of ik zin had om mee te gaan? Ja natuurlijk. En het was geweldig. In de namiddag werd ik uitgenodigd om een strandwandeling te maken en toen we terug kwamen hadden vrienden die bij mij logeerden wat ballonnen opgehangen en stond er taart op tafel. Een dag eerder had ik verteld hoe het er vroeger thuis met een verjaardag aan toeging. De versierde stoel stond dus ook klaar. Op de dag zelf van de verjaardag, gisteren dus, zouden we allemaal naar Ponta Grossa vertrekken dus dan maar de vespers gevierd.
Maandag leek ons de beste dag om te reizen omdat daarna al die duizenden mensen over dezelfde snelweg moeten en dan heb je alleen maar de irritatie van files en grotere kansen op ongelukken.
Met een korte eetpauze deed ik zoals altijd vijf uur over de 350 km. De anderen, die vroeger waren vertrokken, haalde ik in en daarna liet ik ze achter me. Zij stopten bij iedere wegkiosk om dingetjes te bekijken en te kopen. Daar heb ik geen geduld voor. Eerst ging ik bij Hari en Bete langs om even bij te kletsen en toen naar Rogerio en Rosa die een kamer voor me hebben gereserveerd en waar mijn spulltjes liggen. Het is echt waar wat er in het Evangelie staat. Dat als je je land en alles achter je laat, je het honderdvoudige terug krijgt. Ik ben dankbaar voor de vele vrienden die ik hier heb.
Mijn bedoeling was om vandaag, dinsdag de vierde, in de pastorie van de kathedraal te trekken maar ik heb er geen rekening mee gehouden dat alles dicht is. Maandag, dinsdag en woensdagochtend tijdens het carnaval zijn nationale feestdagen. Ook de pastoor is niet te vinden dus hoop ik erop om hem vanavond te kunnen bereiken en af te spreken voor morgen. Morgenavond zal de bisschop voorgaan tijdens de Eucharistieviering in de kathedraal en de Vastenactie officieel openen. Een mooie gelegenheid om voor het eerst te concelebreren in de kerk waar ik, zoals het er nu naar uitziet, voorlopig zal blijven.

En zo eindigt vandaag mijn sabbatical van 5 maanden. Een rijke en gezegende tijd die ik niet had willen missen.