Congres Familie Pastoraat

Slechts enkele dagen na terugkeer uit Angola vlogen we met een binnenlandse vlucht naar Belo Horizonte om deel te nemen aan het nationale congres van het Familie Pastoraat. Daar de organisatie nogal wat steekjes had laten vallen besloten we een bezoek te brengen aan de bedevaartplaats N.Sra. da Piedade, 60 km buiten de hoofdstad van de deelstaat Minas Gerais, op de hoogte van 1.700 meter. Dat was tenminste de moeite waard.

Terug uit Luanda, Angola

tijdens een uitstapje naar een school in een buitenwijk
Van einde juni tot en met 11 augustus was in in Luanda, de hoofdstad van Angola om les te geven aan de school voor verantwoordelijken voor de opleiding van religieuzen en priesters in dat land. Samen met collega zuster Percila waren we met 26 studenten intern. Les, supervisie, persoonlijke begeleiding en groepsbijeenkomsten vulde de dagen behoorlijk. Ook draaiden we een week voor de 40 kandidaten die volgend jaar de opleiding wensen te beginnen; 32 werden er aangenomen.

groepsdynamieken tijdens de selectieweek
Ik had het geluk aanwezig te mogen zijn bij de ceremonie ter gelegenheid van de benoeming van de nieuwe aartsbisschop van Saurimo, gesitueerd op een afstand van duizend kilometer van de hoofdstad.

ontvangst in Saurimo

openluchtmis
Na de vier weken intensieve cursus een extra cursus voor 110 religieuzen die een verantwoordelijkheid hebben in hun congregaties/ordes

Na al het gedane werk een paar dagen op reis om de plaatselijke realiteit beter te leren kennen, vooral het gebied waar de oorlog het hevigst is geweest en waarover we veel hoorden tijdens de persoonlijke gesprekken. Het meest interessante van die korte reis was het bezoek aan de Missie Queve en het dorp Campambo waar ik mocht concelebreren. De verhalen over de slachtpartijen tijdens de guerrilha maken je een stuk nederiger als het gaat over lijden en afzien.

04 april 2011 eeuwfeest Carambeí

Staand vlnr: echtgenote van Willem Hegeman, echtgenote van Jaap Obdam, Dennis Dirtchfield, Jacques de Best, Willem Hegeman, Carlito Los, Arnold Timmer, Toby Katsman en echtgenote. Zittend vlnr: Jaap Obdam, Hans Peeten, Dim Vermeulen, Hammetje.

Dat was nog eens een leuke reunie. Ter gelegenheid van het Eeuwfeest van de nederlandse kolonie Carambeí kwamen tijdens een avondeten (geweldig idee Willem) ook de "jongens" bij elkaar die in de jaren '70 door Dim Vermeulen, toenmalig Directeur-President van de Coöperatie, werden gecontracteerd. Een ieder van ons kwam als jonge man met frisse know-how op verschillende vakgebieden, om die bij de coöperatie in te brengen. Jaap, Hans en Willem kwamen voor het Eeuwfeest uit Nederland overvliegen. De 'old man' zelf was gelukkig ook aanwezig met zijn goed geleefde 88 lentes. Het eerste groepje vakmensen bestond uit: Toby (kippen), Jacques (varkens) en mijn persoontje (vleesverwerking). Wij kwamen 20 augustus 1973 in Carambeí aan. Daarna volgden Arnold (brood en banket), Willem Hegeman (ook vlees), Hans Peeten (landbouw) en Jaap Obdam (kwaliteitscontrole). Met 19 jaar was ik de jongste van het stel. Toby vertelde dat hij met zijn nu 63 jaar al is uitgenodigd voor de bejaardenclub van de kolonie maar dankt daar voorlopig nog voor. Dat is dan toch wel effe schrikken want zoals we bij elkaar waren was het weer zoals toen, dwz, een paar dagen geleden. Veel lachen en natuurlijk wat herinneringen ophalen. Voor herhaling vatbaar zou ik zeggen.

Een ander nieuwtje is dat ik op 28 juni, samen met een religieuze collega-docente uit Rio de Janeiro, hoop te vertrekken naar Angola, om er tot 10 augustus les te geven aan de School voor Kerkelijke Opleidingsverantwoordelijken in Luanda. Een hele uitdaging, die ik graag aanga.

Verder gaat alles zijn gang, heftig wat bezigheden op vele gebieden betreft. De medische routine-onderzoeken waren allemaal goed, ik voel me uitstekend en helmaal levend. Ik mag me uitleven in datgene wat ik graag doe: mensen individueel begeleiden, bouwen en sociale projecten. Wat moet een mens nog meer. Ik hoop dat jullie die dit lezen ook zo gerealizeerd mogen zijn als mij dat gegeven is. Tot een volgende keer dan maar.

KERST 2010

Niet bepaald een Kerstfoto maar wel leuk om een tros bananen van het terrein van de buurman, die nooit thuis is, van teloorgang te redden. Dit om het woordje 'pikken' niet te gebruiken. Goed, we waren dus meer dan een half jaar uit de ether om technische poblemen, die echter door Frank uit Breda weer zijn opgelost. Ik kan jullie weer op de hoogte houden van mijn reilen en zeilen. Het is een beetje een zwaar jaartje geweest. Door de zeer nare situaties in de wereld rond de kwestie van pedofilie kwam er hier ook het een en ander los. Een deeltje daarvan kwam op mijn bordje terecht en ik kan jullie ervan verzekeren dat het geen pretje is om die verhalen aan (te moeten) horen. Ook daarom heb ik dit jaar twee uitjes van ieder drie dagen gemaakt naar het Noordoosten van het land. De eerste keer ging het met twee collega´s naar São Luis, de hoofdstad van de staat Maranhão en de tweede keer naar Aracajú, de hoofdstad van Sergipe. Voor de rest gaat het leven zijn gangetje, de gezondheid is gelukkig goed, de vriendschappen talrijk en het werk afwisselend. Veel om dankbaar voor te zijn in ieder geval.

Ik wens jullie allemaal een Zalig en Gezegend Kerstfeest, en een bijzonder goed Nieuwjaar. Hartelijke groet!

WEER ON-LINE

Na ruim een half jaar uit de lucht te zijn geweest ben ik vandaag weer terug. Er was een technisch probleem wat niet zo makkelijk op te lossen was maar het is Frank in Breda weer gelukt. Tja, en nu? Vertellen wat er al deze maanden is gebeurd? Dacht het niet. Ook omdat er weinig schokkend nieuws is, behalve natuurlijk dat in januari Dilma de moeder van het vaderland Brazilie gaat worden voor vier jaar. De eerste vrouwelijke president is voorbereid op het ambt door zittend president Lula, ook van de ArbeidersPartij.

O, moet nu even stoppen met schrijven want er dient zich werk aan. I will be back.

Zilveren Priesterjubileum 2 maart

Enkelen vroegen me al wanneer het volgende feestje zal zijn. Alweer taart. En deze keer niet met 25 maar met zo´n 350 mensen in de parochiezaal. Maar dat was natuurlijk niet het belangrijkste moment. Om 19.00 uur begon de Eucharistieviering in de kathedrale kerk. Alles was perfect geregeld, op één detail na. De heren liturgen konden het aanvankelijk, zoals geregeld voorkomt, niet eens worden over de juiste volgorde bij de intredeprocessie en daarna over de plaatsen van een ieder omdat er 3 bisschoppen aanwezig waren en we in de kathedraal waren waar (logischerwijze) de zetel staat. Zoals goed braziliaans gebruik werd daar ook deze keer een waardige draai aan gegeven en alles verliep gesmeerd. De 700 aanwezigen waren allen bekenden, vrienden en parochianen. Mijn collega, plebaan Casemiro Oliszeski, verzorgde de overweging (bijbelse betekenis van een jubileumjaar) en vrienden waren uitgenodigd voor de lezingen en de gebeden. Alles erg vertrouwelijk en bijna huiselijk. De zusters die aan de andere kant van de straat wonen en de kerk vaak aankleden voor speciale gelegenheden hebben zichzelf deze keer overtroffen. Zie straks zelf de foto´s maar. De "mensen van het eerste uur" uit Carambeí waren er ook, met name Dim Vermeulen, Adri Boer, Hans van der Meer, Sjaak de Best, en Arnold Timmer kwam met zijn vrouw helemaal uit Curitiba over: "dat wil ik niet missen". Een mix van diocesane seminaristen met religieuzen van de "Dienaren van Barmhartigheid" en andere jongeren verzorgen de gezangen. Het was gewoon geweldig allemaal.

Om 21.00 uur waren we in de parochiezaal en vanaf dat moment was het handjes geven, veel omhelzingen, lachen, ontmoeten, zingen en taartje eten. De commentaren achteraf waren zeer positief en de meesten konden ook mijn uitdaging bij de collecte wel waarderen. Ik had aangekondigd dat de collecte voor sociale projecten zou zijn en dat voor iedere Real die zij op de schaal zouden leggen, ik er 50 cent bij zou leggen. Dat bracht alles bij elkaar toch mooi R$ 2.400,00 op, het equivalent van 5 minimumsalarissen. Die opbrengst gaat naar de APAM en de Cruzada de São Sebastião, oftwel naar de meisjes en naar de behoeftige bejaarden. Een prachtige avond om op terug te kijken, een mooi moment in mijn leven. Vanaf deze plaats dank ik degenen die een teken van meeleven stuurden via e-mail of convencionele post, waarvan ik weet dat nog niet alles is aangekomen. En nu weer verder, op naar de toekomst. DE HEER ZIJ GEPREZEN.

Zonder taart geen verjaardag

Geboren in 1955, dan in het jaar 2010 55 jaar oud. Dat is logisch. Deze keer moest ik maar eens een feestje geven werd er gezegd, dus bij Rogério en Rosa thuis een buffet georganiseerd voor 25 mensen van de inner circle hetgeen wil zeggen mensen die al tenminste 25 jaar ken. Het hoofdmenu bestond uit..... ja, ja, vis. En voor de degenen die niet van vis houden (zoals ik zelf)worstjes en een stukje vlees. João Maria, één van twee peters van mijn priesterwijding, ontfermde zich over het ontleden en verdelen van de vissen. Hij was mijn eerste collega in de vleessector bij aankomst in Brazilië, 36 jaar geleden. Veel heb ik van hem geleerd, niet in het minst over het zijn van de braziliaan.
Maar een verjaardagsfeestjes is geen verjaardagsfeestje zonder taart. Die calorieënbom werd na het aansnijden door het feestvarken onder het gezang van Lang zal hij leven, als dessert geserveerd. Bij mijn dankwoordje moest ik er even aan denken, maar niet gezegd, dat ik inmiddels mijn vader drie maanden heb overleefd. Dat is een vreemde gedachte. In mijn herinnering dacht ik toen dat hij een oude man was. Gevoelens van dankbaarheid zijn echter sterker. Bij deze dank ik ook allen die vanuit Nedrland op de een of andere manier een felicitatie hebben gestuurd. Dat jullie er nog maar lang getuigen van mogen zijn!