Een maand in Ponta Grossa

Vandaag is het precies een maand geleden dat ik in Ponta Grossa aankwam om aan de slag te gaan. Om kort te gaan, het is aardig tegengevallen. Ik kan wel mooi weer spelen maar de verwachtingen die ik had zijn tot op vandaag niet uitgekomen. Wellicht tegen beter weten in was ik van mening dat de plaatselijke bisschop een specifiek project voor me had maar tijdens een gesprek dat we hadden bleek dat dus niet het geval te zijn. Hij vroeg me geduld te hebben. Ik heb toegezegd een half tot een heel jaar geduld te hebben om dan te evalueren. Ook verwoordde ik hoe ik me voelde en wat ik van de situatie vond. Dat is niet erg braziliaans natuurlijk. Omdat een blog niet het beste middel is om alles te zeggen resumeer ik het maar zo: ik kan nog niet veel respect opbrengen voor deze man en het ergste is dat dit het geval is bij de meeste priesters hier. Zo'n situatie zet je natuurlijk aan het denken. Waren de afspraken niet duidelijk genoeg? Wat heb ik over het hoofd gezien? Maar vooral in gebed komt de vraag naar boven wat de goede Heer van plan is met dit alles. Dat zal de tijd leren.
Ondertussen zit ik niet stil. Naast de vele praktische zaken die geregeld moesten en nog moeten worden, ga ik in de weekeinden voor in Eucharistievieringen in de kathedraal, verzorgde ik het college bij de opening van het studiejaar van het filosofisch en theologisch instituut en bezocht ik al veel mensen. Op het ogenblik ben ik bezig met het voorbereiden van een lezing voor de algemene priestervergadering waarvan er vier per jaar zijn. Bedoeling is dat ik bij iedere vergadering een uur de tijd heb om wat aan persoonsvorming te doen. Ik zal maar beginnen met de verschillende antropologieën te behandelen als basis voor gespreksvoering met gelovigen en niet-gelovigen. En natuurlijk zijn er hier ook mensen die in scheiding liggen, priesters die uittreden of met die vraag rondlopen, (veel te) jonge priesters die gefrustreerd rondlopen en andere "gevallen" die doorverwezen worden. Gebrek aan werk is er niet. Congregaties en leken bewegingen komen er achter dat ik terug ben en beginnen me te vragen om begeleiding.
Voor wat betreft de woonsituatie, die is nog niet geweldig. In het centrum van de stad, naast de kathedraal, bevinden zich enkele congrescentra. Vooral in de nacht van zaterag op zondag is er dan zóveel herrie dat er weinig van slapen terecht komt. Daarom heb ik afgesproken die nacht bij Rogerio en Rosa te gaan overnachten. Maar goed, geen halleluja stemming dus, dat past trouwens helemaal niet in deze liturgische tijd, maar toch ook niet erg negatief. Ik zie goed in dat het een nieuwe levensfase betreft waar ik in zit, en dat er weer veel te leren valt over mijzelf.