16 maart, Palmzondag

Nu eerst eens de blog bijwerken want het schijnt dat sommigen nogal geschrokken zijn van de vorige berichtgeving. Op dat moment heb ik inderdaad eerlijk weergegeven welke de situatie was en mijn reactie daarop. Ik heb er geen moeite mee om ook de minder prettige kanten te laten zien. Die maken deel uit van het eeuwigdurende groeiproces. Iemand vroeg me hoe ik dat soort momenten en "moods" geestelijk benader, wat ik er mee doe. Drie dingen lijken me het belangrijkste: ten eerste de situatie constant in gebed houden, proberen te zien wat de Heer me nu weer duidelijk wil maken. Ten tweede naar mijzelf kijken en observeren, onderscheiden, waarom sommige reacties nogal heftig zijn. Ten derde, verbaal ventileren, de situatie en de eigen reacties bij een vertrouwenspersoon verwoorden en integreren. Inmiddels is het me wel duidelijk geworden dat ik toch wel wat (te?) sterk aan een "functie" hechtte en dat eerst niet wilde toegeven tegenover mijzelf. En een duidelijke functie, zoals bijvoorbeeld die van rector gedurende 12 jaar, was precies wat hier ontbrak. Na dat aspect eenmaal doorgewerkt te hebben, kwam er een groot stuk vrede terug. Dienstbaarheid heeft op zich niets met functie te maken en het is niet de functie die me een identiteit geeft. Vreemd genoeg, maar zeker niet de eerste keer in mijn leven, veranderde er nogal veel nadat ik de situatie had geaccepteerd en geïntegreerd. Twee congregaties vroegen om begeleiding (dagdeel in de week voor ieder), meerdere lekenbewegingen die gebruik willen maken van mijn diensten, priesterstudenten die om begeleiding vragen. Afgelopen week gaf ik een lezing voor de algemene priestervergadering en ze willen dat bij ieder van de 4 vergaderingen per jaar herhalen. De bisschop vroeg me afgelopen vrijdag om de groep jonge priesters te begeleiden (twee keer een dag per maand om een proces van ongoing formation op gang te krijgen; om deel uit te maken van het formatorsteam en om de diocesane Raad van Leken te begeleiden. En opeens kan ik al niet meer zonder agenda. Verder kwam er van de week een uitnodiging binnen van de coördinatie van CMC voor Permanent OntwikkelingsWerkers die in Brazilië actief zijn. Deze keer komen ze in Curitiba bijeen, hetgeen voor mij dichtbij is (100 km). En ik ben best nieuwsgierig wat die andere Nederlanders hier uitspoken. En zo zien jullie maar weer, geduld is een schone zaak en startesproblemen zijn er overal. Ik maak het goed! Deze week zal ik het voorgaan bij de Benedictinessen in Oosterhout wel missen. De zeer goed voorbereidde vieringen nemen je zó mee naar het Paasfeest. Hier zal de nadruk komen te liggen op het horen van biechten. Ik wens allen die deze blog lezen mooie vieringen toe deze week en een Gezegend Paasfeest.