Kou en Soep

Kou en soep. Wat een titel. Het doet me denken aan de drie S-en van het Leger des Heils: Soap, Soup en Salvation. Zojuist stond ik in de keuken en hoorde een paar mensen op straat het Onze Vader bidden. Het was het groepje vrijwilliger(st)ers dat ieder woensdag trouw een grote ketel met soep maakt. Em omdat ze me er altijd iets van geven kan ik zeggen dat het goed gevulde en zeer smakelijke soep is. De rond de 140 uitgewassen melkpakken worden dan gevuld en daar gaan ze, niet zonder eerst een gebed te zeggen, op weg naar de 6 plekken in de stad waar de minderbedeelden al staan te wachten om een pak soep en wat broodjes te bemachtigen. Het gaat om bekende klanten die eerst "thuis" bezocht werden om na te gaan of ze het wel echt nodig hebben. Vorige week werden er ook dekens uitgedeeld. De ingrediënten voor de soep en de dekens worden door parochianen en/of bedrijven gegeven. Een mooi initiatief. Vooral deze dagen zullen die mensen wel extra blij zijn met de maaltijd want het is bar koud. Gisteren ontwaakten we met 3 graden negatief. Dat is wel extreem voor hier. De verwachtingen zijn dat de temperatuur nu weer wat op gaat lopen. Maar tot half juli is het meestal pittig. Mijn collega kwam deze middag dol-enthousiast foto's laten zien van zijn boerderijtje waar hij iedere dinsdag (vrije dag van de priesters) verblijft. Zó wit had hij het nog nooit gezien... zelfs de bomen waren wit. Niet van de sneeuw, maar van de vorst. Witte graszoden en witte bomen zijn hier een bezienswaardigheid.
Afgelopen zondag was ik in Teixeira Soares. Een plek die ooit als verbanningsoord werd gezien voor de wat moeilijkere priesters. Die moesten dan maar in die binnenland-parochie tot inkeer komen. Ik was er uitgenodigd om een retraite te verzorgen voor 170 mannen maar door de zware regen bleven er 50 die uit het nog verdere binnenland zouden komen, met hun auto's in de blubber steken. Vorig jaar heeft een zuster een retraite gegeven voor 320 vrouwen. Dit soort dagen worden door het familiepastoraat georganiseerd. Nou ja, retraite... De wens was dat ik zou spreken over depressie, drank- en drugverslaving, het machistisch optreden van de mannen en huwelijkstrouw. Na zo'n dag heb ik het wel gehad. Gelukkig kon ik daarna even aankloppen bij een bevriend gezin waar ik aan tafel kon aanschuiven. Dat ontspant dan weer.

2 juni: Vriend uit Tuitjenhorn ereburger Ponta Grossa

Vorige week donderdagavond kwamen ze op het vliegveld aan en vanochtend zijn ze alweer vertrokken naar het warme noord-oosten van Brazilië. Piet en Greet Blankendaal, samen met hun vriendenechtpaar Jan en Truus Broersen waren deze keer in de stad ter gelegenheid van het uitreiken van de titel van Ereburger van de stad Ponta Grossa aan Piet Blankendaal.

Piet en Greet zijn oude bekenden die vrienden werden. In de jaren 1980-1983 adopteerden ze drie braziliaanse babies: Wilma, Marco en Alex, alle drie reeds op zichzelf wonend met hun respectievelijke partners, en Wilma samen met haar man Mark, trotse ouders van eerstgeborene Regina. In 1985, het jaar van mijn priesterwijding, vroeg Piet me om in Brazilië eens te kijken wat er voor kinderen aldaar gedaan kon worden. "Ik wil niet alleen maar kinderen daar vandaan naar Nederland halen, maar ook iets voor de kinderen dáár doen" waren zijn woorden. Vanuit die "opdracht" is de APAM geboren, Vereniging ter Promotie van de Jonge Vrouw (in gevaar). Voor dat initiatief en voor de aanzienlijke materiële hulp sinds die tijd tot heden, buiten de hulp aan andere sociale projecten in deze regio, ontving Piet afgelopen maandag het ereburgerschap in de aanwezigheid 0.a. van 160 van zijn 330 "vriendinnetjes" zoals hij de meiden noemde.

Tijdens zijn dankwoord zei hij in de vergaderzaal van de Kamer van Gemeentelijk Afgevaardigen (wethouders) het volledig eens te zijn met de wethouder die het verzoek voor deze titel bij B & W had ingediend: dat ieder kind het recht heeft op een goede opvoeding en moet kunnen rekenen op bescherming van de staat.

Ook bezocht het echtpaar Blankendaal (zoals ze altijd gedaan hebben) familieleden van hun kinderen en belangrijke plaatsen uit de periode van adoptie, zoals het ziekenhuis waar er twee geboren zijn. Ook dit ziekenhuis mocht rekenen op financiële steun van de nieuwe ereburger van Ponta Grossa. "Het is een manier om onze dankbaarheid uit te drukken" zo zeggen Piet en Greet. Na deze drukke dagen in onze regio Ponta Grossa, waar het de laatste dagen weer koud en guur weer is, vertrok het gezeldschap naar Salvador waar ze tot zondag zullen genieten van de zon en het strand. Dan is het weer tijd om naar Nederland terug te vliegen. We houden wel weer regelmatig contact d.m.v. e-mail en skype.

Inmiddels is er een nieuw sociaal project op mijn weg gekomen. Het gaat deze keer niet om kinderen, maar om bejaarden met de ziekte van Parkinson, Alzheimer, en andere ziektes of kwalen die het zeer moeilijk zoniet onmogelijk maken dat deze mensen thuis verzorgd blijven worden. Het gaat om een bestaand initiatief van een van oorsprong Nederlands arts en een verpleegster die op het ogenblijk 32 bejaarde mensen in drie huurhuizen verzorgen. Ze komen eerdaags op straat te staan en vroegen mij om bemiddeling om een te koop staand kloostertje over te kunnen nemen. Hierover ga ik een volgende keer verder, als er meer concrete voorstellen zijn.