24 maart, Tweede Paasdag

Tweede Paasdag in Nederland. In Brazilië kent met geen "tweede dagen", ook niet met Kerstmis. Alles draait weer zoals iedere maandag. Maar nog niet voor mij. Ik moest zelf erg wennen aan het idee, maar ik heb Pasen aan het strand doorgebracht. Vorige week werd duidelijk dat de bisschop voor zou gaan tijdens de vieringen in de kathedraal van Ponta Grossa, parochie waar ik woon. En daarnaast is er nog de pastoor. Nóg een priester was gewoon niet nodig. Ik had het voornemen om in een andere parochie te gaan helpen. In mijn herinnering was het daar op Goede Vrijdag altijd bijzonder druk door de enorme toeloop van biechtelingen. Toen ik dat idee opperde werd mij verteld dat er dingen veranderd zijn in de bijna twintig jaar die ik in Europa doorgebracht heb. En inderdaad, de pastoor van die parochie vertelde me dat er helemaal geen gelegenheid tot biechten is op die dag. Het is gewoonte geworden dat meerdere priesters uit de omgeveing elkaar helpen door op een gegeven avond samen te komen in een parochie om dan biecht te horen. En zo werken ze alle parochies af. En daarnaast is het aantal biechten zowieso erg afgenomen. Dus wat zou ik Ponta Grossa blijven doen? De pastoor van Bombas (strand) was enorm blij met mijn aanbod om hem te assisteren. Er zouden hier in enkele grote kapellen geen Eucharistievieringen zijn maar gebedsdiensten, door gebrek aan priesters. Vrijdagmiddag hielden we met een paar honderd mensen de viering om 15.00 uur. Daarna liep ik 's-avonds mee in een boeteloop. Dat was indrukwekkend. Honderden mensen, afkomstig uit de verschillende kerkdorpen trokken met een houten kruisje en een kaars in de hand richting hoofdkerk. Langs de weg stonden er mensen te wachten tot de stoet voorbij kwam en sloten zich vervolgens aan. Aan het einde waren er zo'n 3.000 mensen die na een korte overweging hun houten kruisjes op een hoop gooiden om verbrand te worden. De Vigilieviering zaterdagnacht was ook indrukwekkend. Niet zoals ik de laatste jaren gewens was bij dezusters Benedictinessen in Oosterhout, maar ook mooi op een andere manier. En omdat de pastoor 4 eucharistieveiringen had op Paaszondag vroeg hij me er een over te nemen. Natuurlijk. De microfoon werkte niet dus moest de keel wijd open gezet worden. De Paasdagen hier zijn mooi en goed geweest. Ik wens allen die dit lezen Zalig Pasen toe.

16 maart, Palmzondag

Nu eerst eens de blog bijwerken want het schijnt dat sommigen nogal geschrokken zijn van de vorige berichtgeving. Op dat moment heb ik inderdaad eerlijk weergegeven welke de situatie was en mijn reactie daarop. Ik heb er geen moeite mee om ook de minder prettige kanten te laten zien. Die maken deel uit van het eeuwigdurende groeiproces. Iemand vroeg me hoe ik dat soort momenten en "moods" geestelijk benader, wat ik er mee doe. Drie dingen lijken me het belangrijkste: ten eerste de situatie constant in gebed houden, proberen te zien wat de Heer me nu weer duidelijk wil maken. Ten tweede naar mijzelf kijken en observeren, onderscheiden, waarom sommige reacties nogal heftig zijn. Ten derde, verbaal ventileren, de situatie en de eigen reacties bij een vertrouwenspersoon verwoorden en integreren. Inmiddels is het me wel duidelijk geworden dat ik toch wel wat (te?) sterk aan een "functie" hechtte en dat eerst niet wilde toegeven tegenover mijzelf. En een duidelijke functie, zoals bijvoorbeeld die van rector gedurende 12 jaar, was precies wat hier ontbrak. Na dat aspect eenmaal doorgewerkt te hebben, kwam er een groot stuk vrede terug. Dienstbaarheid heeft op zich niets met functie te maken en het is niet de functie die me een identiteit geeft. Vreemd genoeg, maar zeker niet de eerste keer in mijn leven, veranderde er nogal veel nadat ik de situatie had geaccepteerd en geïntegreerd. Twee congregaties vroegen om begeleiding (dagdeel in de week voor ieder), meerdere lekenbewegingen die gebruik willen maken van mijn diensten, priesterstudenten die om begeleiding vragen. Afgelopen week gaf ik een lezing voor de algemene priestervergadering en ze willen dat bij ieder van de 4 vergaderingen per jaar herhalen. De bisschop vroeg me afgelopen vrijdag om de groep jonge priesters te begeleiden (twee keer een dag per maand om een proces van ongoing formation op gang te krijgen; om deel uit te maken van het formatorsteam en om de diocesane Raad van Leken te begeleiden. En opeens kan ik al niet meer zonder agenda. Verder kwam er van de week een uitnodiging binnen van de coördinatie van CMC voor Permanent OntwikkelingsWerkers die in Brazilië actief zijn. Deze keer komen ze in Curitiba bijeen, hetgeen voor mij dichtbij is (100 km). En ik ben best nieuwsgierig wat die andere Nederlanders hier uitspoken. En zo zien jullie maar weer, geduld is een schone zaak en startesproblemen zijn er overal. Ik maak het goed! Deze week zal ik het voorgaan bij de Benedictinessen in Oosterhout wel missen. De zeer goed voorbereidde vieringen nemen je zó mee naar het Paasfeest. Hier zal de nadruk komen te liggen op het horen van biechten. Ik wens allen die deze blog lezen mooie vieringen toe deze week en een Gezegend Paasfeest.

Een maand in Ponta Grossa

Vandaag is het precies een maand geleden dat ik in Ponta Grossa aankwam om aan de slag te gaan. Om kort te gaan, het is aardig tegengevallen. Ik kan wel mooi weer spelen maar de verwachtingen die ik had zijn tot op vandaag niet uitgekomen. Wellicht tegen beter weten in was ik van mening dat de plaatselijke bisschop een specifiek project voor me had maar tijdens een gesprek dat we hadden bleek dat dus niet het geval te zijn. Hij vroeg me geduld te hebben. Ik heb toegezegd een half tot een heel jaar geduld te hebben om dan te evalueren. Ook verwoordde ik hoe ik me voelde en wat ik van de situatie vond. Dat is niet erg braziliaans natuurlijk. Omdat een blog niet het beste middel is om alles te zeggen resumeer ik het maar zo: ik kan nog niet veel respect opbrengen voor deze man en het ergste is dat dit het geval is bij de meeste priesters hier. Zo'n situatie zet je natuurlijk aan het denken. Waren de afspraken niet duidelijk genoeg? Wat heb ik over het hoofd gezien? Maar vooral in gebed komt de vraag naar boven wat de goede Heer van plan is met dit alles. Dat zal de tijd leren.
Ondertussen zit ik niet stil. Naast de vele praktische zaken die geregeld moesten en nog moeten worden, ga ik in de weekeinden voor in Eucharistievieringen in de kathedraal, verzorgde ik het college bij de opening van het studiejaar van het filosofisch en theologisch instituut en bezocht ik al veel mensen. Op het ogenblik ben ik bezig met het voorbereiden van een lezing voor de algemene priestervergadering waarvan er vier per jaar zijn. Bedoeling is dat ik bij iedere vergadering een uur de tijd heb om wat aan persoonsvorming te doen. Ik zal maar beginnen met de verschillende antropologieën te behandelen als basis voor gespreksvoering met gelovigen en niet-gelovigen. En natuurlijk zijn er hier ook mensen die in scheiding liggen, priesters die uittreden of met die vraag rondlopen, (veel te) jonge priesters die gefrustreerd rondlopen en andere "gevallen" die doorverwezen worden. Gebrek aan werk is er niet. Congregaties en leken bewegingen komen er achter dat ik terug ben en beginnen me te vragen om begeleiding.
Voor wat betreft de woonsituatie, die is nog niet geweldig. In het centrum van de stad, naast de kathedraal, bevinden zich enkele congrescentra. Vooral in de nacht van zaterag op zondag is er dan zóveel herrie dat er weinig van slapen terecht komt. Daarom heb ik afgesproken die nacht bij Rogerio en Rosa te gaan overnachten. Maar goed, geen halleluja stemming dus, dat past trouwens helemaal niet in deze liturgische tijd, maar toch ook niet erg negatief. Ik zie goed in dat het een nieuwe levensfase betreft waar ik in zit, en dat er weer veel te leren valt over mijzelf.